Hiniling mong gawan kita ng tula noong kaarawan mo ngunit di ko ginawa
Naisip kong ito ang regalong ibibigay sa unang anibersaryo ng ating pagsasama
Isusulat sa isang espesyal na papel ang espesyal na nadarama
Ang pag-ibig ay di umabot sa taon ngunit...
(Umagos ang luha)
Tuesday, December 1, 2015
Nakakapa-gOOd!
Ang pagtuturo ay tulad ng tubig.
Minsan mainit. Minsan malamig.
Minsan umaapaw. Minsan walang patak.
Minsan nakatatanggal uhaw. Minsan nakakauhaw.
Laging sinasabing isang dakilang propesyon ang pagiging guro.
Totoo.
Ngunit tulad din ng tipikal na propesyon, nakakapagod. Nakakasawa. 'Yung tipong mapapatanong ka na lang sa sarili mo kung ito ba talaga ang gagawin mo sa buong buhay mo. Iyon na ba talaga ang kapalaran mo? Gigising nang maaga, papasok sa eskuwela, magsasalita nang magsasalita, kadalasan mas maraming saway kaysa turo, mag-uuwian pero nasa loob pa rin ng faculty para ihanda ang gagawin kinabukasa, uuwi sa bahay, iisipin kung anong gagawin para bukas, iisipin ang mga mag-aaral, tapos matutulog nang gabi. Kinabukasan, gigising ulit tapos ganun ulit. Nakakapagod 'di ba? Nakakasawa.
Pero kung tatanungin mo ang sarili mo, kung gusto mo nang tumigil o mag-iba ng propesyon, papasok sa alaala mo ang mga mukha ng estudyante mo, 'yung mga boses na tumatawag sa'yo, 'yung mga yakap na binibigay sa'yo. Tapos tatanungin mo ulit ang sarili mo. "Ito na ba talaga ang gusto mong gawin sa buong buhay ko? Ito na ba ang kapalaran ko?"
Sasagot ka ng,
"Oo."
( Para sa lahat ng mga bagong lisensyadong guro. Mabuhay kayo!)
Minsan mainit. Minsan malamig.
Minsan umaapaw. Minsan walang patak.
Minsan nakatatanggal uhaw. Minsan nakakauhaw.
Laging sinasabing isang dakilang propesyon ang pagiging guro.
Totoo.
Ngunit tulad din ng tipikal na propesyon, nakakapagod. Nakakasawa. 'Yung tipong mapapatanong ka na lang sa sarili mo kung ito ba talaga ang gagawin mo sa buong buhay mo. Iyon na ba talaga ang kapalaran mo? Gigising nang maaga, papasok sa eskuwela, magsasalita nang magsasalita, kadalasan mas maraming saway kaysa turo, mag-uuwian pero nasa loob pa rin ng faculty para ihanda ang gagawin kinabukasa, uuwi sa bahay, iisipin kung anong gagawin para bukas, iisipin ang mga mag-aaral, tapos matutulog nang gabi. Kinabukasan, gigising ulit tapos ganun ulit. Nakakapagod 'di ba? Nakakasawa.
Pero kung tatanungin mo ang sarili mo, kung gusto mo nang tumigil o mag-iba ng propesyon, papasok sa alaala mo ang mga mukha ng estudyante mo, 'yung mga boses na tumatawag sa'yo, 'yung mga yakap na binibigay sa'yo. Tapos tatanungin mo ulit ang sarili mo. "Ito na ba talaga ang gusto mong gawin sa buong buhay ko? Ito na ba ang kapalaran ko?"
Sasagot ka ng,
"Oo."
( Para sa lahat ng mga bagong lisensyadong guro. Mabuhay kayo!)
Subscribe to:
Posts (Atom)