Isang gabi, may estudyante akong biglang nagmessage sa akin. Ang sabi niya, "Miss, paano ba mag-move on?" Ang sagot ko, "Pray. Engage yourself in activities that will make you grow as a person. Spend time with your family and friends. Pero kung naiiyak ka, iiyak mo lang hanggang sa wala ka nang maiyak." Habang tina-type ko 'yan, confident na confident ako sa sagot ko. Alam ko kasing tama.
" Miss, nagawa ko na po lahat 'yun pero wala e."
Nag-isip ako. Paano nga ba? Inalala ko kung ano ba 'yung mga ginawa ko. Inisip ko sa pinakaumpisa. Ano-ano nga ba 'yung mga ginawa ko? Lumipas ang ilang minuto, wala pa rin akong masagot sa tanong niya. Nag-isip ako nang nag-isip. Hanggang sa wala na akong maisagot kundi...
"Lilipas din 'yan."
Minsan kasi bida-bida ako kung sumagot at magbigay ng payo sa mga estudyante ko pero 'yung totoo, minsan hindi ko rin alam ang isasagot. Bakit?
Kasi 'yung mga tanong nila,
tanong ko rin sa sarili ko.
*Dagli na may mahabang pamagat pero maikli lang ang kwento
Ni Joanna Marie S. Santos
No comments:
Post a Comment