Pagsikat ng araw.
Umaga na.
Sigruo'y maraming bata na ang nagtatakbuhan sa labas o kaya ay papasok na sa eskwelahan. Ang mga nanay ay nagsisipaglinis na ng bahay. Simula na rin ang kwentuhan ng magkakapitbahay.
Nagising na si Marta dahil sa ingay na narinig sa labasan. Naisip niya na siguro ay nasisinagan na ng araw ang buong kapaligiran. Kumurap-kurap ang kanyang mga mata. Nasabik siyang harapin ang panibagong araw na nais niyang punuin ng kaligayahan kahit hindi batid kung anu-anong pagsubok ang haharapin niya. Bumangon siya sa higaan. Hinawi ang kumot na tumatakip sa kanyang katawan. Inilapag ang mga paa sa sahig at kinapa ang mga sapin sa paa na agad niyang isinuot. Tumayo nang tuwid. Lumakad nang marahan patungo sa gilid ng kama upang kapain ang isang mahabang tungkod. Kinuha niya ito.
May biglang bumagsak sa sahig.
Bumukas ang pinto.
"Marta! Sabi ko naman sayo tawagin mo ko pag kailangan mo ng tulong eh", sambit ng kanyang ina.
"Hindi ka pa sanay sa tungkod mo. Hayaan mo ituturo ko sayo ang pasikot-sikot sa bahay para maiwasan ang ganito."
"Pasensya na po,Nay. Hindi pa ko sanay na walang makita."
(Hulyo 17, 2014. Naisulat dahil tatlong gabi nang walang kuryente dahil sa bagsik ni Glenda. Mahirap ang walang ilaw. Madilim ang buhay.)
No comments:
Post a Comment